امام و سنت هاي مذهبي

روزهاي سوگواري، در مجلس روضه اي که در منزل امام درکوچه ي يخچال قاضي (قم) برگزار مي شد، شرکت مي کردم. ايشان را وقت ذکر مصيبت اهل بيت، با حال تر و گريان تر از ديگران مي ديدم؛ گريه اي که در نظر من، سرچشمه اش معرفت کامل به ولايت و حقايق باطنيه و واقعيات ملکوتيه بود. در آن زمان، گاهي شب ها به حرم حضرت معصومه (س) مشرّف مي شدم. هر شب که مي رفتم، امام را در حرم مي ديدم. در سالي هم که به عراق تبعيد شدند، به خدمتشان شرفياب شدم. تشرّفشان به عتبات مقدّسه هم همين گونه بود. نديدم کسي از علما را به غير ايشان، که اين گونه عمل کند و آن هم به طور مداوم، يعني هر شب، کار خود را ادامه بدهد.
صحيفه ي دل (مطالب وخاطراتي از شاگردان امام خميني)، حميد بصيرت منش و احمد ميريان، تهران: مؤسسه ي تنظيم نشر آثار امام خميني، 1379، ص 10.
منبع: نشريه ي حديث زندگي